Tropeolum

David aż się zawstydził, miło było patrzeć na twarz kogoś coraz bardziej ci bliskiego. Oparł powoli swoje czoło o jej.
- Daj spokój - powiedział skromnie. Naprawdę uważał że ocenia go za wysoko.
- Biegaliśmy tyle razy obok siebie... -uśmiechnął się pod nosem nie cofając się od niej - czasami tak jest, że to czego szukamy jest tuż obok. A potrafimy szukać tego celu całe życie i nie zawsze go odszukać. Gdzie byłaś te kilka lat temu co? Czemu nigdy wcześniej się nie spotkaliśmy... to są pytania bez odpowiedzi. A ponieważ życie bywa krótkie, cieszę się że w końcu nasze drogi się ze sobą skrzyżowały.
- Z chęcią. Po prostu spróbuję cię rano nie obudzić - uniósł lekko głowę by spojrzeć w jej twarz.
- Jak się czujesz właściwie? Nie zadawałem tego pytania całe 15 minut - zaśmiał się sam z siebie.

Sersi westchnęła cicho także opierając swoje czoło o jego. Na chwilę przymknęła oczy.
- Cieszę się, że się spotkaliśmy. Fajnie jest mieć przy sobie kogoś, kto chce cię poznać, zrozumieć, wesprzeć. Czuję się przy tobie niesamowicie dobrze. Jakbyśmy znali się od bardzo dawna. To miłe. Nie pamięta kiedy ostatnio tak się czułam. Ani jak bardzo tego potrzebowałam.
- To miło, że chcesz tu nocować. Będzie mi bezpieczniej. Nie lubię być sama, kiedy coś mi jest. Jestem z tym strasznie dziecinna, wiem. Ale już tak mam. Wolę mieć blisko kogoś, kto w razie czego się mną zaopiekuje. Obudź mnie - poprosiła - zjemy razem śniadanie, będę mogła się pożegnać.
- Hmmm... Jest całkiem dobrze. Nadal trochę boli mnie głowa i męczą plecy, ale myślę, że jest lepiej niż było.