Tropeolum

- No... No to mnie nie zostawiaj... - załkała. - Nie zostawiaj mnie... - A co jeśli nie dam rady i po drodze umrę? Nie wiem czy sobie poradzę. Nie wiem czy starczy mi sił. Ja tylko chcę zostać z tobą. Tak długo jak się da. Nie chcę być już sama. Nie mogę. Nic nie mam. Bez ciebie nie dam sobie rady. ...

- Ale Aiden... - płakała i była przeraźliwie smutna, jej wielkie oczy patrzyły na niego we łzach, a usta drżały. - Ja nie mogę. Jestem słaba i chora. Nie jestem wstanie za wami chodzić. To fizycznie niemożliwe. Nie dam sobie rady - płakała i ciągnęła nosem. - Muszę gdzieś zostać. Myślisz, że chcę? W...

- Aiden bo... - przełknęła ślinę i spuściła wzrok, chwycił go za rękaw kurtki. - Bo widzisz... Chodzi o to, że... Ja nie mogę z wami iść. Nie mogę z tobą iść. To jest wojna, jesteś żołnierzem, a ja... Ja jestem chorą sierotą, która się za tobą ciągnie. Nie możesz się mną zajmować. Masz inne zadania....

- No bo to Amerykanie. Zawsze tacy są - wzruszyła ramionami. Zabrała się za jedzenie. Babcia niewiele miała, ale podzieliła się z ukraińską sierotą. A Ana nie odmówił, były takie same. Dzielił je tylko wiek. Rozmawiały ze sobą przez długi czas. O najróżniejszych rzeczach. O wojnie, o tym co się dzia...

Ana parsknęła śmiechem słysząc babcię. No przecież nie przetłumaczy im tego co powiedziała... Chyba... Teraz wojskowi byli uzależnieni od niej, ale średnio zdawała sobie z tego sprawę. Po prostu rozmawiała z kobietą i tłumaczyła im jej słowa. Spojrzała na dowódcę i kiwnęła głową, wróciła do rozmowy ...

Ana podniosła się i spojrzała na starszą, przerażoną kobietę. Wyglądała... jak ona, tylko za 60 lat. Dosłownie przecisnęła się między żołnierzami, żeby dostać się do mieszkanki domu. Staruszka cofnęła się, ale zaraz zatrzymała. Ana wyglądała wśród nich jak mały aniołek, który spadł z nieba. Zaczęła ...

W ciągu całej drogi tysiąc razy powtórzyła w myślach, że dalej nie da rady, ale i tak szła, przywiązana do swojego opiekuna. Było jej potwornie zimno, im dłużej szli tym bardziej kostniała. Oni mieli mięśnie, ona była niedożywiona i przeraźliwie chuda. W którymś momencie przestała myśleć. Po prostu ...

Dostosowała się do wszystkich zasad. Obserwowała i robiła to co inni, nie wiedziała z czym będzie miała do czynienia, a nie mogła stać nieporadnie jak dziecko. Więc jeśli się schylali ona też to robiła. Oczywiście, że się bała, cały czas się bała, ale nie mogła się poddać. Za każdym razem kiedy było...

Nie chciała nawet patrzeć na innych, za bardzo się ich bała, więc przez cały czas po prostu wgapiała się w Aidena. Bała się ich spojrzeń, wolała się przed nimi ukryć. Miała odwróconą głowę, nie chciała złapać spojrzenia z żadnym z żołnierzy. Oczywiście, że wzięła od niego jedzenie. Oni sobie bez teg...

- Dam radę. Powiedziałam przecież, że dam radę, to dam radę. Wiedziała jedno. Nie była tu potrzebna. Jedynym powodem przez który tu była był Aiden. Nikt jej tu nie chciał. Potrzebowali tłumacza, który był żołnierzem, nie dziewczyny, która stanowiła niepotrzebny balast. Powiedziała mu wcześniej, była...